BUGÜN ADNAN YÜCEL KONUŞACAĞIZ

“Şiir yazana değil, ona ihtiyacı olana aittir yoldaş…” [2] Düşmanın bildiğini dosttan saklamaya ne hacet, karanlık günlerden ge...

“Şiir yazana değil,

ona ihtiyacı olana

aittir yoldaş…”[2]

Düşmanın bildiğini dosttan saklamaya ne hacet, karanlık günlerden geçiyoruz. “Barış” sözcüğünün egemenler arasında belki de en sık telaffuz edildiği bir kesitte, savaşa fazlasıyla yakın olduğumuz günler… İktidar partisinin Osmanlı’yı dirilterek Orta Doğu’yu fethe çıkma heveslerine kapıldığı bir dönemde, Suriye’deki iç savaşın topraklarımıza bulaştığı, istihbaratçıların, gözünü kan bürümüş fanatiklerin, eğitimli katillerin ülkede elini kolunu sallaya sallaya dolaştığı günler…

Karanlık günlerden geçiyoruz: İstanbul’da, Adıyaman’da, Mersin’de, Erzincan’da, Aydın’da, İzmir’de… Alevîlerin evlerinin işaretlendiği, kapılarına ölümcül sloganlar yazıldığı ve hemen tümünün “çoluk-çocuk işi”, “münferit hadise” diye geçiştirildiği…

Karanlık günlerden geçiyoruz: Taşeronlaştırma yasasıyla emek cephesinin yoksulluk sınırı altına çekildiği, iş bulabilenlerin sefalet ücretlerini, sosyal haklarının tümüyle budanmasını “Buna da şükür” ekonomisine boyun eğdirilerek karşılamasına yönelik “ucuz emek cenneti” söylemlerinin dört bir yanı kuşattığı…

Karanlık günlerden geçiyoruz: “Kentsel dönüşüm” adı altında taşın toprağın yağma alanına çevrildiği, ülkenin uçsuz bucaksız bir alış-veriş merkezine dönüştürüldüğü, kentlerin belleksizleştirilip işçilerin, emekçilerin mekânsızlaştırıldığı, yaşam alanlarından soyulduğu…

Karanlık günlerden geçiyoruz: Her türlü toplumsal muhalefetin cop-tazyikli su-gaz terörünün boğuntusuna getirilmeye çalışıldığı, grev alanlarının robocoplarla kuşatıldığı, öğrencilerin kafalarının parçalandığı, cezaevlerine sığmayan devrimcilerin kitap sınırlandırması, selamlaşma yasağıyla terbiye edilmeye çalışıldığı…

Karanlık günlerden geçiyoruz: İktidarın hayatın her alanına dozu sürekli yükselen müdahaleleriyle koyu bir muhafazakârlığın toplumsal yaşam üzerine çöreklendiği, komşunun komşuyu, çocuğun anne-babasını, öğrencinin öğretmenini ihbar ettiği kalleş bir iklimin yavaş yavaş hepimizi sarıp sarmaladığı, gündelik yaşama kuşku ve korkunun egemen olduğu, nüfusun yüzde 71.6’sının telefonunun dinlendiğini düşündüğü…

 Karanlık günlerden geçiyoruz: Kültür ve sanatın sansür ve piyasalaşma kıskacında teslim alınmaya kalkışıldığı, bir yandan iktidarın emriyle heykeller yıkılırken, bir yandan boş çerçevelerin iktidar destekçisi iş adamlarınca yüzbinlerce dolara satın alındığı, resmin, heykelin, müziğin, romanın, şiirin sponsorlar, bienaller, küratörler aracılığıyla lüks tüketim mallarına dönüştürülürken yoksullara bırakılan tek tesellinin TV’deki reality-show’lar, yarışma programları ve ucuz dizilerden ibaret kaldığı…

Bu karanlık günleri ancak direne direne aşabileceğimizi tecrübelerimizle biliyoruz. Direne direne ve dillerimizden şiirlerimizi, türkülerimizi eksik etmeyerek.

Çünkü şiirler ve türküler, insan olmanın, insan kalmanın, insanca yaşayabilmenin kavgasını verenlerin vazgeçilmez yoldaşlarıdır. Şiirler ve türküler terennüm ederek ve birbirimizin şiirlerine, türkülerine kulak vererek hem yaşamın mücadeleye değer olduğunu, umudun her zaman direnen insanda olduğunu, daha son sözün söylenmediğini nakşederiz aklımıza ve yüreğimize… Hem de yalnız olmadığımızı, umudu paylaşarak çoğaltabileceğimizi, birbirimizin yarasını sarabilecek yoldaşlarla aynı yolda yürüdüğümüzün ayırdına varırız…

Bunun için şiirlerimizi, türkülerimizi temiz tutmamız, onların piyasa sinsizmine ya da bağnazlığın çağrısına teslim edilmesine göz yummamamız gerek.

Hayata bakışımızı derinleştiren, kavgalarımıza her seferinde yeni boyutlar katan, yenilgilerimizden öğrenen/öğreten, bilincimizin sınırlarını durmaksızın genleştiren, direncimize direnç katan şiirlerimiz ve türkülerimiz, sokaklarda gezinmeli, varoşları kat etmeli, fabrikalarda, atölyelerde yankılanmalı, meydanlarda çınlamalı, cezaevi duvarlarını aşmalı, dağdan dağa yankılanmalı…

Bu nedenle şiir üzerine düşünmek, şiire emek katmak, hayatî önem taşıyor. Yerini bulan şiir, hayatı durduran bir şalteri, neo-liberalizm vitrinini paramparça eden bir taşı, egemenleri felce uğratan bir işgali harekete geçirme gücüne sahiptir.

Bugün, şiirleri dilden dile, mitingden mitinge, yürüyüşten yürüyüşe bayraklaşmış, türküleşmiş bir şiir emekçisine, Adnan Yücel’e saygımızı, sevgimizi, minnetimizi dile getirmek üzere bir araya geldik.

Aranızda, iş bırakma eylemi için atölyesini, bürosunu boşaltırken, meydanlarda haykırırken, yollarda sloganlar atarken, polisin saldırısı öncesinde poşusunu yüzüne çekerken, O’nun “Bitmedi o kavga sürüyor, sürecek/Yeryüzü aşkın yüzü oluncaya dek” dizelerini yüreğinden geçirmemiş olanınız var mı?

Ya da sevdalısının gözlerinin derinliklerine dalıp, “Yeter olsun gözlerinde ışık fırtınası/ Sözlerinde baskı yasası yeter/ Hangi kavgayı özlesem suskunum sana/ Zafer sabahlarında gece kadar/ Bayram sabahlarında yas kadar suskun”u terennüm etmemiş olan?

Kuşağımız ve onu izleyen kuşaklar, sevdayla kavgayı bağdaştırmayı bir de Ondan öğrenmediler mi?

Onun dizeleri bize en direngen mücadelelerin en çocuk aşklardan doğacağını öğretmiyor mu?

O zaman kulak verelim O’nun dostlarına… Bugün Adnan Yücel konuşacağız…

16 Mayıs 2013 10:45:10, Ankara.

N O T L A R

[1] Kaldıraç, No:144, Haziran 2013… 16 Mayıs 2013 tarihinde Ankara’da düzenlenen ‘Adnan Yücel Edebiyat ve Sanat Festivali’nde yapılan konuşma…

[2] “Postacı” filminde âşık gencin Neruda’ya seslendiği ünlü replik.