BU 12 EYLÜL REJİMİ… BURADAN ÇIKIŞ YOK![1]

“Yürüyoruz bütünlemeye kalmış bu sessizlikte.” [2] 12 Eylül’le hesaplaşmaya yönelik uzun bir etkinlik dizisinin -şimdilik- sonuna ...

“Yürüyoruz

bütünlemeye kalmış

bu sessizlikte.”[2]

12 Eylül’le hesaplaşmaya yönelik uzun bir etkinlik dizisinin -şimdilik- sonuna geldik.

Bugün, panelistler 12 Eylül’ün günümüz siyaset sahnesinde süregidiş tarzlarından söz edecekler.

 “Süregidiş” diyorum; çünkü 12 Eylül bir baskı, fişlenme, işkence, gözaltında ölüm, yargısız infaz, idam zincirinden, yani yoğunlaştırılmış bir “insan hakları ihlâlleri” manzumesinden ibaret değildir.

Darbeci generallerin, daha başlarken farsa dönüşen “yargılanma süreci”, bu konuda ısrarcı olmamız gerektiğini, görmek niyetinde olan herkese açık biçimde gösterdi. Gerek yargı mercii, gerek bu sürece ayak sürüyerek de olsa destek veren AKP iktidarı, gerek darbeyi “paşalar”a kutlama mektupları, “bugüne kadar işçiler güldü, biz üzüldük; artık gülme sırası bizde” vecizeleriyle karşılayan sermaye çevreleri, gerek “ümidinin tükendiği yerde, Hızır gibi imdadına yetişen Mehmetçiğe bir kere daha selam duran”[3] postalsever cemaatçiler, gerekse 12 Eylül günü bırakın komutanları, erat karşısında hazırola geçen o günlerin “milliyetçi-muhafazakâr”, günümüzünse “liberal ve demokrat” medya erbabı, bugün darbeyi bir avuç kafası bozulmuş generalin marifetine, darbenin “vukuat defteri”ni ise, bir dizi “insan hakları ihlâli”ne indirgeme hesabında.

İş öyle bir traji-komediye dönüştü ki, 12 Eylül darbesine giden sürecin tetikçiliğini üstlenen MHP, “darbecilerin yargılanması” sürecine müdahil oldu; faşistler mahkemede devrimcilerle “mağduriyet yarışı”na soyundular.

Hayır, darbenin birincil muhatabı ve hedefi olan bu ülkenin emek güçleri, 12 Eylül’ün “baskı-işkence-idam” çerçevesiyle sınırlandırılmasına izin veremez, vermemelidir.

12 Eylül, her şeyden önce uluslar arası sermayenin 24 Ocak kararlarını hayata geçirme iradesinin bir ürünüdür. Bir başka deyişle, sermayenin küresel devingenliği önündeki her türlü engelin kaldırılmasını, ticaretin liberalizasyonunu öngören IMF-DB-Chicago Boys” mamulâtı neo-liberal sermaye rejiminin kaçınılmaz olarak ihtiva ettiği “emeğin örgütsüzleştirilmesi, toplumsal muhalefetin etkisizleştirilmesi” projesinin Türkiye ayağıdır. İçerdiği insanlık-dışı şiddet toplumu sindirerek neo-liberal “acı reçete”yi kabule razı etmenin aracıdır, “demokrasiden haz etmeyen” birkaç militaristin keyfinin ürünü değil…

Gerçekten “sahici” olmayı hedefleyen bir 12 Eylül muhasebesi, darbeyi yalnızca -her biri hâlâ yüreğimizi yakan- ölü genç yoldaşlarımızın sayısı ya da bedenlerimizde hâlâ kanayan işkence yaralarını teşhir etmekle yetinemez. Bu, Türk siyasetinin cinayeti lanetleyip katili gözlerden gizleyen vasatına teslim olmak anlamına gelir. Türkiyeli patronların, susturulan işçi sınıfı ve bastırılan toplumsal muhalefetten boşalan alanda kârlarını nasıl katladığını, kamu girişimlerinin nasıl talana açıldığını, halkın kaynaklarının yabancı yatırımcılara nasıl peşkeş çekildiğini, topluma bir yanıyla Türk-İslâm sentezci, bir yanıyla hedonist ideolojik pompalamanın hangi kanallardan yürütüldüğünü göz önünde bulundurmayan bir 12 Eylül muhasebesi, muhafazakâr ya da liberal demokratların meşrebine uyar belki; ama uçsuz bucaksız bir nafilelik içinde debelenmekten kurtaramaz bizleri. [Sahi, sizin için demokrasi, salt “işkencenin olmadığı” bir rejim midir?]

Böyle tanımlandığında ise, 12 Eylül “yakın tarihimizin karanlık bir vak’ası” olmaktan çıkarak güncelleşecektir.

Çünkü 12 Eylül, ya da daha doğru bir deyişle 12 Eylül darbesinin zor yoluyla önünü açtığı neo-liberal kapitalizm, IMF’nin 24 Ocak kararlarıyla memur ettiği “tonton” Özal’ın “liberal” rejiminde olduğu kadar, Kürt savaşından “desperados” bir girişimciler sınıfı türeten Yılmaz ve Çiller hükümetlerinde ve nihayet günümüzde AKP’nin milliyetçi-muhafazakâr-liberal iktidarında süregitmektedir. Bir başka deyişle, 12 Eylül’den günümüze birbirini izleyen siyasal iktidarlar, yalnızca olanaklarını önüne açtıkları sermaye kesimleri açısından farklılaşmaktadırlar. Yoksa hepsi, darbenin ebeliğini üstlendiği yeni sermaye birikim modeline yürekten (yoksa mideden mi demeli?) bağlıdırlar.

Üstelik, bu yalnızca ekonomik düzen için geçerli değildir. İçlerinde Lenin, Marx, Sultan Galiyev, Nâzım Hikmet, Yaşar Kemal, İsmail Beşikçi’nin kitaplarının da bulunduğu 453 kitap ile 645 gazete, dergi ve broşürün hâlâ “yasak” olması, üstelik de Ankara Emniyet Müdürlüğü bünyesinde kurulan komisyonun bu yayınlar üzerindeki yasak kararının devam etmesini Başsavcılıktan talep edebilmesi[4] başka nasıl izah edilebilir ki?

11 Eylül 2012 09:47, Ankara.

N O T L A R

[1] 16 Eylül 2012 tarihinde Devrimci 78’liler Federasyonu’nun düzenlediği “12 Eylül ve Bugünkü Siyasal Durum Üzerine” başlıklı panelin sunuş konuşması… Newroz, Yıl:6, No:221 28 Eylül 2012… Gelecek Gazetesi (Kıbrıs), Yıl:2, No:62, 29 Eylül 2012…

[2] Cemal Süreya.

[3] Fethullah Gülen, Sızıntı, No:21, Ekim 1980.

[4] “Kitap, Dergi… Yasak”, Cumhuriyet, 11 Eylül 2012, s.7.